Een projectie op een wit doek, de bezielde stem van zangeres Romy Madley Croft en de eerste klanken van Angels. Mysterieus is een vaak gehoorde omschrijving voor The XX. Niet de moeilijkste omschrijving om erbij te pakken, maar waarschijnlijk wel de beste. De ster van The XX is rijzende, dat blijkt onder meer door de talloze lovende recencies van het dit jaar verschenen tweede album Coexist en een stijf uitverkocht Muziekcentrum Vredenburg.
De opstelling van het podium laat zien wie er binnen The XX het belangrijkste aandeel heeft binnen de band. Hoewel ze alle drie niet zonder elkaars aandeel kunnen, is over de gehele lengte van het podium een nabootsing van de studio van Jamie Smith te zien. De beats van de percussiekunstenaar pakken je gedurende het hele concert vast en laten niet meer los. De zachte gloedvolle stemmen van Madley Croft en bassist Oliver Sim beklijven. De toenadering die meermalen bezongen worden, krijgen op het podium een nieuwe dimensie. Bassist Oliver Sim zoekt tijdens het optreden meerdere malen de aandacht van zangeres/gitariste Madley Croft. Speels zoekt hij haar aandacht alsof hij meer wil zeggen dan hij vanavond in anderhalf uur eigenlijk zou kunnen.
Het hoog ingezette niveau van het begin blijft het hele concert gehandhaafd. Na opener Angels en de strakke versies van Heart Skipped a Beat en Fiction wordt er een daverend middenstuk ingeluid met Crystalised. De mix van stijlen die vanachter de drumcomputer komen maakt de euforie alleen maar groter. Als een DJ laat Smith de nummers in elkaar overlopen, waardoor het middenstuk met nummers als Missing, Reunion, Sunset en Night Time zelfs naar deep house neigt, een stroming die je niet snel zou verwachten bij een indie pop band als The XX.
Het zijn niet alleen de kunsten van Smith die het concert naar grotere hoogte tilt, ook de lichtshow van de band maakt grote indruk. De projectie op het witte doek en de stroboscopen die menig epileptische patient zou doen neervallen. Ze doen hun werk goed als begeleiding. Ook al spreekt de muziek voor zichzelf, de randvoorwaarden die ernaast geschept worden, maken het geheel tot een haast onnatuurlijk fijn gevoel. Het einde van de set met onder andere de hits VCR en Islands achter elkaar en het krachtige Infinity laten het publiek achter met een set waar vrijwel niets op af te dingen valt.
Zodra Madley Croft weer het podium opkomt en de haast betoverende klanken van Intro inzet, is het wederom driedubbel raak. Het dreigende instrumentale nummer leidt de toegift in, waarna een prachtige versie van Tides en het verstilde Stars het publiek nog even wat langer laat genieten. Verstild is overigens maar relatief in dit geval, daar Jamie Smith tegen het einde nog daverend diepe bassen uit zijn mini-studio produceert. Ze zijn tot in de kruin te voelen.
Van de hypnotiserende gitaarloopjes van Heart Skipped a Beat tot de constante ingehouden ontlading van Infinity. En de ogenschijnlijke moeiteloosheid, waarmee Jamie Smith de beats laat vallen waarover de zachte stemmen van Sim en Madley Croft vol bezieling uiteenvallen. Wat The XX op het podium laat zien, is niet alleen uniek in de hedendaagse popmuziek. Het is tot in details geperfectioneerd.
Yevgeni 