Het afgelopen weekend stond in Rotterdam in het teken van de dertiende editie van Motel Mozaique. In samenwerking met de lokale Rotterdamse (Zuid-Holland) tak deed 3voor12 verslag van dit festival. Tot mijn grote vreugde mocht ik met ze meeschrijven aan dit verslag. Ik bekeek en beoordeelde de optredens van Akwasi O. Ansah, SX, David Lemaitre, Valgeir Sigurdsson en Lapalux. Het resultaat is hieronder te lezen.
Akwasi O. Ansah
Akwasi O. Ansah opent vanmiddag het festival in de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg. Samen met de band Daar Ergens heeft hij liedjes van Bram Vermeulen bewerkt, die uiteindelijk op Oerol in een toneelstuk te zien zullen zijn. Vandaag wordt het resultaat voor het eerst aan publiek getoond. Akwasi, bekend van Zwart Licht en doorgaans bezig met harde rapteksten, opent zijn ziel op Motel Mozaique. De nummers die over vriendschap en verdriet gaan, vormen een nieuwe inspiratiebron voor Akwasi. ‘Alle mannen laten echte tranen vallen’, vertelt hij na Weet Niet Waarom Ik Huil Vandaag. Ook in Spijt klinkt haast een ander persoon door in de rapper. Hij is van huis uit ook acteur, waardoor het geheel zo af en toe als kleinkunst aandoet.
Zo hard als bij Zwart Licht wordt dus het nooit, maar de wil om het publiek van zijn boodschap te overtuigen is er zeker. Bij De Wedstrijd, het lied waar dit project mee begon, is dat het meest merkbaar. Het half uur durende optreden is kort maar krachtig en de band is goed ingespeeld. Voor een première was dit dan ook zeker niet verkeerd. ‘Dood ben ik pas als jij me bent vergeten’, zo wordt in Testament bezongen. Door Daar Ergens en Akwasi zijn we Bram Vermeulen, voor zover mogelijk, zeker niet vergeten. Bram leeft voort, nog altijd.
SX
Het afgelopen half jaar was een fijne periode voor SX. Het bracht album Arche uit dat in thuisland België goed werd ontvangen, tourde met Yeasayer door Europa en stond voor de tweede maal op Eurosonic. Vandaag staat het trio voor de derde keer in Rotterdam en zoals Stefanie Callebaut het zelf zegt: “Het was elke keer de max.” SX staat vanavond in Corso, een zaal waar genoeg om te doen is, al was het alleen al om het geluid dat ook vanavond weer een negatieve rol speelt. SX is een band die hard speelt, maar vanavond staat het geluid zo hard dat er van een normale geluidssterkte geen sprake meer is.
Het geluid van de Kortrijkers is apart; de band noemt het zelf magnetische pop. Een waarachtige omschrijving, maar de typeringen bezwerend, bedwelmend en hypnotiserend zijn eveneens van toepassing. De dromerige zang, gecombineerd met harde drums en synths, die uit de jaren tachtig lijken weggelopen, maken het tot een geheel waarbij voornamelijk opvalt dat SX veel van hetzelfde produceert. De set mist een echte uitschieter. Kabbelen doet het zeker niet, maar toch denderen de Belgen maar voort zonder heel spannend te worden. Na drie kwartier blijft Corso voor een deel in vertwijfeling achter. SX speelde goed, strak en sterk. Maar echt beklijven deed het niet.
David Lemaitre
David Lemaitre komt van ver. Heel ver om wat preciezer te zijn. Vanaf de hoogvlaktes van La Paz in Bolivia begon hij op zijn zestiende aan een avontuur dat via omzwervingen door heel Europa uiteindelijk leidde naar Berlijn. In Berlijn nam Lemaitre een EP (Valediction) op en over twee weken komt zijn album Latitude uit. Vandaag staat hij voor het eerst in Nederland. De Kleine Zaal van de Rotterdamsche Schouwburg staat vol als de drie heren, Lemaitre plus begeleiding, het podium op komen lopen. Lemaitre kan het best omschreven worden als een kruising tussen Fink, José Gonzales en Patrick Watson. Hij is een singer-songwriter van het experimentele soort. Met percussionist Joda Foerster en multi-instrumentalist Sebastian Slecht verkent hij zijn grenzen en laat hij veel verschillende dingen zien: Van een kofferdrumset tot cellofaan en het simpele geluid van een muntje in een glas. Aandacht dient er ook te zijn voor de zelfgemaakte synthesizer van wijnflessen. Hoe het werkt is een raadsel, maar het voegt wel degelijk iets toe aan zijn optreden.
Gaandeweg zijn set komt Lemaitre zelf beter in zijn spel en lijkt zijn single Megalomania zomaar een lentehitje te kunnen worden. Experimenteel blijft het wel als hij Dinora inzet. Een duister, trippy en door beats omgeven track die door loops voortgedreven wordt. Het is de vreemde eend in de set, maar storend is het niet. Aan het eind is de zaal half leeggelopen, de hoofdact The Veils is dan al in de Grote Zaal begonnen, maar het nog aanwezige publiek is enthousiast. David Lemaitre komt van ver, maar heeft deze avond ongetwijfeld een kleine fanbase erbij gekregen.
Valgeir Sigurdsson
Valgeir Sigurdsson is een oude bekende van Motel Mozaique. In 2007 stond de IJslander al eerder op het festival met een showcase van zijn label Bedroom Community. Vandaag treedt hij op met Liam Byrne die de Viola da Gamba, een voorloper van de cello, bespeelt. Valgeir opereert het liefst vanuit de luwte in zijn Greenhouse Studio’s in IJsland. Vanmiddag doet hij dat van achter zijn piano en laptop. Echt druk is het niet in de Grote Zaal van de Rotterdamsche Schouwburg. De zaal is maar voor een deel gevuld en de bezoekers kiezer er liever voor om relaxed op de vloer te gaan zitten. Er is immers ruimte genoeg voor. Sigurdsson doet waar meer van zijn landgenoten goed in zijn. Geluidssferen creëren waarbij de toehoorders zich over de vlaktes van het vulkaaneiland wanen. Tussen de composities klinkt een voorzichtig applaus en meer dan een schuchter ‘dank je wel’ valt van de IJslander niet te verwachten.
Valgeir Sigurdsson neemt de zaal mee op zijn reis door een onherbergzaam geluidslandschap en speelt voornamelijk werk van zijn laatste album Architecture in Loss, gemaakt voor de gelijknamige dansvoorstelling. De plaat leunt zwaar op het electronische gedeelte van de modern-klassieke composities. Live is het niet anders en houdt hij de aandacht van het publiek het hele optreden lang maximaal vast. Het kraakt, piept en dondert bij Big Reveal en de zware drone, gecombineerd met eenzame lichte pianotonen grijpen de zaal vast en laten niet meer los. Veel bezoekers op de vloer besluiten om er uiteindelijk bij te gaan liggen. Ze lijken haast verloren in het onherbergzame geluidslandschap. Gelukkig hoeft niemand bang te zijn om te verdwalen. Hoe onherbergzaam de reis ook was, gids Sigurdsson zorgde ervoor dat zijn bezoekers geen moment konden verdwalen.
Lapalux
In de Mini Mall is het aan Stuart Howard om te laten zien dat het nachtprogramma van Motel Mozaique niet vergeten mag worden. Onder het pseudoniem Lapalux maakt de DJ annex producer uit Essex (UK) zulk furore met zijn debuutplaat Nostalchic dat collega-producer Diplo fan is. De plaat kwam uit op Brainfeeder, het label van Flying Lotus, waar de gelaagde beatcollages en soulvolle samples thuis horen.
Live vallen diezelfde collages en samples als een puzzel in elkaar en de halfgevulde Mini Mall slikt het voor zoete koek. Van glitch tot hip-hop en diepe groove tot subtiele trap. Lapalux knipt, plakt en mixt alles succesvol door elkaar heen. Binnen een kwartier weet de Brit het publiek op te warmen om daarna voortvarend door te bouwen in zijn set. In de donkere industriële omgeving van de Mini Mall voelt hij zich beslist thuis. Na drie kwartier worden de randen van zijn set opgezocht. De experimentele breakbeats springen alle kanten op en Lapalux geniet er zelf zichtbaar van. Zijn set van een klein uurtje voelt na afloop als iets te kort en smaakt naar meer. Het zal de buzz rond Lapalux in ieder geval in stand houden.
Yevgeni 