In een drukke decembermaand vol feestdagen was het maandagavond tijd om naar de Amsterdamse poptempel Paradiso te reizen en nog even niet aan luxe buffetten te denken. Op het affiche prijkt Glen Hansard, de voorman van The Frames die met zijn soloalbum Rhythm & Repose goede kritieken kreeg en door velen gelijkwaardig aan z’n andere werk gezien wordt.
Het betekent een uitverkocht huis voor Paradiso dat de bezoekers beloont met een voorprogramma om van te smullen. De Ierse Lisa Hannigan mag als support de zaal opwarmen dat de kou trotseerde om hier aanwezig te zijn. Gewapend met een ukelele en een gitaar begint ze eerst solo aan haar set om later door toetsenist Justin Carroll en drummer Graham Hopkins gesteund te worden. Net als eerder dit jaar met haar set op Crossing Border maakt ze indruk met werk van haar beide platen.
De avond zit vol beloningen en dat blijkt wel als Glen Hansard met zijn gevolg het podium op komt lopen. Naast hemzelf kunnen we de volledige bezetting van The Frames evenals een blazers- en strijkerssectie en twee achtergrondzangeressen ontdekken. Het komt op een totaal van 14 muzikanten die ieder zorgen voor een toevoeging voor de liedjes van Rhythm & Repose. You Will Become opent de set bijvoorbeeld, die gaandeweg de avond niet alleen uit liedjes van de laatste soloplaat van Hansard. Veel werk uit het inmiddels 22-jarig bestaan van The Frames komt voorbij en door de samenstelling op het podium zijn ze veel meer uitgesponnen dan normaal het geval is bij de Ierse band. Een zinderende versie van When Your Mind’s Made Up wordt na de begin van de set ingezet. Het geheel klinkt vol, de blazerssectie voegt er zelfs zo af en toe wat jazztinten aan toe.
Uitstapjes zijn er ook door een aantal covers of delen daarvan. Aretha Franklin (RESPECT) komt voorbij en voor de Belgische strijkerssectie doet de band met een kort stukje dEUS (Hotel Lounge) een duit in het zakje. Voor die laatste verontschuldigd Hansard zich en geeft toe dat hij eigenlijk beter iets van Jacques Brel had kunnen spelen. Het is niet het enige ‘vreemde’ materiaal dat voorbij komt. Kleine snippets van Sparklehorse (Most Beautiful Widow in Town) en Pearl Jam (Smile) behoren ook tot de set evenals Baby Don’t Do It van Marvin Gaye, in de uitvoering die bekend is geworden door The Band. En of het allemaal nog niet genoeg is, komt ook Astral Weeks van Van Morrisson voorbij.
Als dank voor het feit dat zij het mogelijk maken voor de muzikanten om hun beroep over de hele wereld uit te kunnen oefenen krijgen de bezoekers in Paradiso This Gift kado. Het nummer, bonustrack van Rhythm & Repose wordt met veel overgave gespeeld. Lay Me Down wordt ingeleid door het sinistere verhaal achter het liedje over een graf als kerstcadeau aan een vriendinnetje die Glen daardoor nooit meer zag daarna. ‘A song about getting it wrong’, benoemt hij het achterliggende thema om die bekentenis te bekrachtigen met: ‘Just like all my songs’.
Tegen het einde wordt Lisa Hannigan het podium opgevraagd om samen met Hansard Falling Slowly te spelen. De samenzang, normaal vertolkt met Marketa Irglova is prachtig en doet zeker niet onder voor het Oscarwinnende origineel. Vervolgens wordt de klassieke popsong Blue Moon ook samen gezongen en de toevoeging van de trombone uit de blazerssectie geeft het een eveneens klassiek ‘jaren 30 gevoel’. Als afsluiter wordt Fitzcarraldo opgedragen aan Pearl Jam-voorman Eddie Vedder, met wie Hansard dit jaar lang tourde en aan wie de Ier ongetwijfeld veel nieuwe fans te danken heeft. Omdat de band en het publiek geen genoeg van elkaar kan krijgen, wordt besloten dat Fitzcarraldo toch niet het laatste nummer van de avond is. Als definitieve afsluiter wordt Passing Through van Leonard Cohen ingezet en spontaan voegen de muzikanten op het podium de daad tot het woord en lopen ze door de zaal om midden in publiek het lied verder te zetten.
Na meer dan twee uur op het podium te hebben gestaan is het dan eindelijk genoeg geweest voor Glen en de zijnen. Door de diversiteit en de afwisseling van eigen werk, dat van The Frames en andere bands valt de avond voornamelijk te kwalificeren onder de noemer An Evening With Glen Hansard. Een fijne avond die de koude decembermaand verwarmt en het publiek zeer tevreden achterlaat om de kou van buiten wederom te trotseren.
Yevgeni 